در باره وقت مؤمن

382.وَ قَالَ (علیه السلام) :لِلْمُؤْمِنِ ثَلَاثُ سَاعَاتٍ فَسَاعَةٌ يُنَاجِی فِیهَا رَبَّهُ وَ سَاعَةٌ يَرُمُّ مَعَاشَهُ وَ سَاعَةٌ يُخَلِّی بَيْنَ نَفْسِهِ وَ بَيْنَ لَذَّتِهَا فِیمَا يَحِلُّ وَ يَجْمُلُ وَ لَيْسَ لِلْعَاقِلِ أَنْ يَكُونَ شَاخِصاً إِلَّا فِی ثَلَاثٍ مَرَمَّةٍ لِمَعَاشٍ أَوْ خُطْوَةٍ فِی مَعَادٍ أَوْ لَذَّةٍ فِی غَيْرِ مُحَرَّمٍ .

امام علیه السّلام (در باره وقت مؤمن) فرموده است : 1-براى مؤمن سه ساعت است (شبانه روز خود را باید سه قسمت كند): ساعتى كه در آن با پروردگارش راز و نیاز مى نماید (هشت ساعت آنرا در كار خدا صرف نماید) و ساعتى كه در آن معاش خود (نیازمندیهاى زندگى) را اصلاح میكند (هشت ساعت آنرا بداد و ستد و صنعت یا سائر امور بكار برد) و ساعتى كه بین خویش و بین لذّت و خوشى آنچه حلال و نیكو است آزاد گذارد (هشت ساعت آنرا در خواب و خوراك و تن پرورى بسر برد، و ناگفته نماند كه منظور از اختصاص هر قسمت بچیزى آن نیست كه پى در پى آنرا بجا آورد بلكه مراد آنست كه در هر شبانه روز ثلث آنرا اختصاص بكارى دهد) 2-  و براى خردمند (به اقتضاى عقل عملىّ) روا نیست كه سفر كند مگر در سه امر: اصلاح معاش (تجارت و داد و ستد و كار) یا گام نهادن در امر معاد (مانند رفتن به مكّه معظّمه و مشاهد مقدّسه و جهاد در راه خدا و دفاع از كفّار و منافقین) یا لذّت و خوشگذرانى در آنچه حرام و ناروا نیست (مانند رفتن براى تغییر آب و هوا و تندرستى).